In november 2022 nam het Militair Hospitaal Koningin Astrid (MHKA) vijf Oekraïense oorlogsslachtoffers op. Vier van hen zijn de afgelopen maanden hersteld en zetten hun revalidatie voort. Vandaag overhandigde Anthony*, de laatste patiënt die nog in het MHKA verbleef, een Oekraïense vlag aan de directeur en al het personeel dat hen heeft verzorgd. “Uit het diepst van mijn hart wil ik jullie bedanken,” zei hij oprecht.

Kolonel de Vaulx de Champion, directeur van het hospitaal, legde vooral de nadruk op het teamwork dat tijdens deze periode nodig was. “Vooral de taal zorgde in het begin voor wat hindernissen. Maar door de aanwezigheid van tolken konden we toch communiceren met de patiënten. Verplegers, kinesisten, psychologen, tolken, … Het is dankzij de uitstekende onderlinge coördinatie dat we deze kwalitatieve zorg hebben kunnen geven.”

Wantrouwen wordt vertrouwen

Verpleegkundigen Ernest en Jiska stonden maandenlang aan de bedden van de vijf Oekraïense patiënten. “Onze taak was vooral het verzorgen van brandwonden, maar uiteraard ook de oorlogswonden veroorzaakt door schrapnel (granaatscherven, red.)”, zegt Ernest.

“Ook het psychologisch aspect van de zorg mag niet worden onderschat,” gaat Jiska verder. “Ze zijn zwaargewond, ver van huis en worden verzorgd door mensen die ze niet kennen. De mentaliteit ten opzichte van gezondheidszorg is in Oekraïne ook veel pessimistischer dan hier.”

“In het begin moesten we bijvoorbeeld altijd uitleggen wat voor pillen of geneesmiddelen we gaven, omdat ze het niet vertrouwden,” merkt Ernest op. “Maar dankzij de tolken bouwden we een goede band met hen op en na enkele weken groeiden we dichter naar elkaar toe.”

Basisverzorging niet altijd optimaal

De zorg voorafgaand aan hun aankomst bij het MHKA was niet altijd optimaal. “Sommige patiënten arriveerden hier haast zo stijf als een plank,” vertelt Isabelle, fysiologe in het militair hospitaal. “Ze waren weken immobiel gebleven.”

“Anthony bijvoorbeeld liep naast zijn brandwonden ook een gecompliceerde beenfractuur op. Hier hebben we hem met kinesitherapie letterlijk weer op de been geholpen.”

Vakkennis

Thomas, hoofd van de Burn Unit (brandwondencentrum, red.), licht de samenwerking met externe partners toe. “We behandelen mensen, niet alleen hun verwondingen, daarom werken we samen met externe partners om hun herstel in goede banen te leiden. Het universitair ziekenhuis van Leuven zorgde voor de reconstructie van de beschadigde botten van Anthony.”

Diepe dank

Anthony raakte gewond bij een huisexplosie. Hij toont een video van het gebouw dat getroffen werd, enkel de fundamenten van het gebouw staan nog overeind. “Na de ontploffing schipperde ik tussen drie hospitalen. De zorg was niet altijd optimaal en ik lag twee weken in coma. Op een gegeven moment was er slechts één verzorger voor dertig patiënten.”

“Het voelt alsof ik de loterij heb gewonnen,” spreekt hij het personeel toe. “In Oekraïne zou ik deze zorg nooit hebben gekregen. Op deze vlag staan de handtekeningen van de vier andere patiënten en andere frontsoldaten. Namens hen wil ik jullie allemaal vanuit het diepst van mijn hart bedanken.”

*Anthony is een schuilnaam