Na een uitstel van twee jaar omwille van de coronapandemie vindt van 16 april tot en met 22 april de Invictus Games 2020 (IG20) plaats. Het strijdtoneel voor deze vijfde editie is het Nederlandse Den Haag. Voor het eerst is er ook een Belgische delegatie aanwezig. In de komende drie weken kan u kennismaken met elk van onze deelnemers. In dit eerste deel stellen we u het team voor dat in actie zal treden voor de 4×100 meter aflossing.

De 4×100 meter estafette wordt gelopen in het Zuiderpark in Den Haag op maandag 18 april. Het Belgische team bestaat uit vier deelnemers: Patrice Lombet bijt de spits af en geeft de stick door aan Stefan ‘Wolf’ Wolput, die vervolgens afgelost wordt door Thierry Dutrieux.  Peter Caubergh zet de eindspurt in op de laatste 100 meter.

Patrice Lombet: “Hoe minder ik sport, hoe zieker ik word”.

Patrice is officier transmissie bij de Ardense Jagers en een zeer sportief persoon. Voor zijn ziekte was hij een fervent oriëntatieloper en liep hij vaak tien kilometer of meer. “Het was tijdens het lopen dat ik voelde dat er iets mis was. Mijn benen voelden zeer zwaar aan, mijn handen en voeten waren opgezwollen en ik kon geen inspanningen meer doen.” Niet veel later kreeg Patrice de diagnose Sclerodermie, een ongeneeslijke auto-immuunziekte. “Mijn leven zag er plots heel anders uit”, zegt Patrice beladen.

Waar sport vroeger pure ontspanning was, heeft Patrice het nu nodig om zijn longen gezond te houden. “Zonder sport vullen mijn longen zich met vuiligheid. Hoe minder ik sport, hoe zieker ik word”, licht hij toe.

“Ik doe mee in vier disciplines tijdens de IG20: atletiek, fietsen, zwemmen en roeien. Die laatste doen we trouwens met de hele ploeg”, vertelt hij trots. Voor de eerste stageweek kon Patrice amper 100 meter wandelen, erna liep hij 400 meter. “Ik ben Defensie enorm dankbaar dat ze dit project gestart hebben. Ik heb terug meer zelfvertrouwen en heb de wil gevonden om verder te gaan en nog meer progressie te maken”, zegt Patrice enthousiast. “Wat we daar ook bereiken in Den Haag, overwinnaars zijn we sowieso!”

Stef ‘Wolf’ Wolput: “Sport heeft mij weer mens gemaakt.”

Stef ‘Wolf’ Wolput, is officier operaties bij de 15 Wing en is verlamd aan zijn onderbeen. “In 2012 deed ik mee met de halve marathon van Brussel toen ik na tien kilometer plots geen controle meer had over mijn rechterbeen.” Niet veel later kon Stef zijn tenen niet meer bewegen. Een jaar later was hij verlamd tot aan zijn rechterheup. “Gelukkig heeft mijn heup zich hersteld. Daarnaast heb ik links een klauwhand, mijn vingers kan ik dus niet meer strekken”, vertelt Stef. Hij bezocht meerdere neurologen maar een diagnose heeft hij nooit gekregen.

“Ik heb het er lang moeilijk mee gehad. Pas wanneer ik kon aanvaarden dat het nooit meer beter zou worden, ben ik beginnen revalideren”, zegt hij. Gedurende twee jaar werkte ‘Wolf’ hard om terug te kunnen lopen en fietsen.

Sport is een rode draad in het leven van Stef, zowel voor als na de verlamming. “Het heeft ervoor gezorgd dat ik me terug goed in mijn vel voelde. Ik vond mezelf geen mens meer, want er was een stuk dat niet meer werkte. Sport heeft mij weer mens gemaakt”, vertelt hij. “Door de verlamming ben ik wel fanatieker”, gaat hij verder met een grote lach. “Ik heb altijd al een berg van meer dan 8000 meter willen beklimmen. Een droom waar ik voor mijn verlamming aan werkte en die ik gerealiseerd heb in 2017.”

De Invictus Games zijn dan ook zeer belangrijk voor hem en vormen een echte drijfveer. “Natuurlijk hoop ik een medaille te halen. Gewoon meedoen voor het plezier is niets voor mij, ik ben daar te competitief voor. Ik wil en zal ervoor gaan”, grijnst hij.

Thierry Dutrieux: een Thierry voor en een Thierry na de amputatie.

Voor 47-jarige Thierry Dutrieux was het leger een echte roeping. Na tien jaar bij de para’s en twaalf jaar bij de Special Forces (SF), doet hij het nu rustiger aan met een administratieve job.

Tijdens een mars die deel uitmaakte van een stage bij de Special Forces sloeg het noodlot toe.  Hij wist niet meer goed waar hij was en dus klom hij op een spoorwegbrug om zich te oriënteren. “Toen ik daar stond, kwam er plots een stille trein uit de tunnel. Ik heb er alles aan gedaan om nog op tijd weg te komen, maar de riem van mijn wapen werd gegrepen door de trein”, vertelt hij beladen.  Na een moment van stilte gaat hij verder: “Ik herinner me alleen dat ik op mijn rug lag, mijn arm in een vreemde positie onder mij en een openbeenbreuk.”

Na de operatie werd Thierry wakker zonder zijn linkerarm. “Dat was een harde klap. Ik wist dat ik nooit meer operator zou worden bij de SF”. Meer dan twee jaar heeft hij gerevalideerd. Twee jaar waarin een nieuwe vastberaden Thierry geboren werd. De tatoeage op zijn rechterarm is het bewijs: Invictus.

“Ik ben geboren in short en T-shirt”, zegt Thierry met een grijns. “Ik heb als kind zeer veel sporten beoefend. Na het ongeval ben ik beginnen trainen om mijn lichaam te versterken: lopen, fitness en dan crossfit.” Toen Bernard Bolly (bezieler van het project) hem vroeg voor de Belgische delegatie van IG20 heeft hij geen seconde getwijfeld. “Sinds de pandemie heb ik de focus op atletiek en fietsen gelegd. En daar blijf ik voor werken met de steun van Bernard en de coach, die me motiveren om beter te worden waardoor Parijs realiteit kan worden”.

Thierry hoopt immers niet alleen te schitteren op de IG20, maar heeft een hoger doel voor ogen: de paralympische spelen in Parijs in 2024.

Peter Caubergh: het leven stopt niet na een amputatie.

Peter Caubergh is arbeidsgeneesheer bij het 23 Medisch Bataljon. In 2008 had hij een ongelukkige val tijdens een trektocht in de bergen. Peter werd geëvacueerd met een openbeenbreuk. Het is pas ongeveer anderhalf jaar later dat zijn linker onderbeen geamputeerd wordt omwille van veelvuldige infecties en opstoten met koorts. “Het was goed dat het eraf kon. Vanaf dan ging het enkel beter met me dus ik heb het er niet moeilijk mee gehad”, zegt Peter overtuigd. “Ik kan enorm veel met mijn prothese waardoor ik mijn sporttesten nog steeds succesvol kan afleggen, zelfs trektochten in de bergen doen we weer.”

Als jonge kerel koerste Peter al maar dit viel niet meer te combineren met de zware studies tot arts. In het kader van de revalidatie is hij weer beginnen sporten. Stap voor stap. “Eens ik er klaar voor was, heb ik een fiets en aangepaste prothese gekocht. Het competitieve is er pas gekomen dankzij de Invictus Games. Je gaat je doelen en trainingsintensiteit hoger leggen, dan ben je vertrokken”, zegt Peter zeer enthousiast.

Vastbesloten zegt Peter: “Sport heeft zeker een helende betekenis. Mens sane in corpore sano. Dankzij sport ga je mentaal sterker staan en u beter in uw vel voelen. Dat kan elk van ons bevestigen.” Met zijn deelname in Den Haag wil Peter tonen dat het leven niet stopt na een amputatie.  Maar ook de groepsgeest is voor hem en alle anderen van het team heel belangrijk. “We willen dat allemaal goed doen. Ik ga ervoor, wij gaan ervoor”.