Petra Andries had niet de intentie om verpleegkundige te worden. “Ik wou varen. Dat was mijn droom.” Op 13 september 1993 begint ze aan haar opleiding aan de Koninklijke School van de Medische Dienst in Gent. “Oorspronkelijk wilde ik dekofficier worden, maar op dat moment waren er voor vrouwen bij de Marine enkel functies als secretaresse. Dus heb ik voor de Medische Component gekozen.”

Een jaar later, in oktober 1994, mag ze aan de slag als ambulancier op de marinebasis in Zeebrugge. Ze vaart verschillende keren mee met de mijnenveger Dufour en wordt zo het eerste vrouwelijke medische personeelslid aan boord van een Belgisch marineschip. “Het was een zoektocht naar hoe vrouwen geïntegreerd moesten worden aan boord, zowel voor mij als voor de Marine.”

In 1995 start Petra de opleiding tot onderofficier-verpleegkundige. “Tot dan waren er enkel ambulanciers aan boord, geen vrouwelijke verpleegkundigen.” Na haar opleiding dient ze vijf maanden aan boord van de mijnenjager Crocus, waarvan twee maanden in de Golfregio, samen met de Amerikanen. “Dat was de mooiste tijd uit mijn leven. De bemanning was fantastisch.”

Een vrouw aan boord

Toch is het begin verre van eenvoudig. “De eerste keer dat ik aan boord kwam, zeiden ze letterlijk: ‘We willen geen vrouwen aan boord.’ Dan beginnen ze je te testen. Hoe ver kunnen ze gaan? Ik heb regelmatig op het toilet gezeten van frustratie”, vertelt ze. “Maar ik heb me nooit onveilig gevoeld.”

Geleidelijk aan komt er verandering in die houding, gelijktijdig met praktische aanpassingen om het verblijf van vrouwen aan boord te vergemakkelijken, zoals aparte douches en meer aandacht voor comfort en hygiëne.

Wel heeft Petra het gevoel dat ze zich dubbel zo hard moest bewijzen. “Ik moest niet alleen de juiste medische handelingen uitvoeren, maar ook helpen blussen en weten waar alles stond. Ze testten me extra om te zien of ik het aankon. En als verpleegkundige was ik ook vaak de psycholoog aan boord”, lacht ze. “Maar wanneer ik zeeziek was, kwamen ze altijd vragen hoe het met me ging. Op zee heb je tenslotte alleen maar elkaar.”

Balanceren tussen zee en gezin

De combinatie van een job bij de Marine en een gezinsleven zorgen uiteindelijk voor een wending in haar carrière. “Mijn man was ook vaak weg. Toen in 2010 werd beslist dat iedereen verplicht terug aan boord moest, ook al had je al jaren aan land gewerkt, heb ik een mutatie aangevraagd.”

Na dertien jaar aan boord werkt Petra sindsdien als verpleegkundig in de travel clinic van het Militair Hospitaal in Neder-Over-Heembeek. Maar ze kijkt nog steeds met trots terug naar haar maritieme loopbaan: “Ik was misschien een van de eerste, maar intussen zijn we met velen. Dat is de echte overwinning.”