Na een uitstel van twee jaar omwille van de coronapandemie vindt van 16 april tot en met 22 april de Invictus Games 2020 (IG20) plaats. Het strijdtoneel voor deze vijfde editie is het Nederlandse Den Haag. Voor het eerst is er ook een Belgische delegatie aanwezig. In de drie weken voorafgaand aan de Invictus Games kan u kennismaken met elk van onze deelnemers. In dit laatste artikel stellen we u de laatste vier deelnemers voor die het beste van zichzelf zullen geven.

Naast het roeien, komen ze alle vier komen in actie op de fiets voor het tijdrijden en het criterium. Rond het Invictus Games Park is een wielrenbaan van 2,5 kilometer waar beide evenementen gehouden worden. Het parcours voor de tijdrit bestaat uit een ronde, het criterium duurt in totaal 30 minuten.  Vincent Binot, Raphaël Legros en Joeri Rousseau zullen deelnemen met een racefiets. Didier Simons neemt deel in een andere categorie met een handfiets.

Vincent Binot: nog steeds dezelfde, alleen trager.

Vincent Binot is sportmonitor bij Defensie. Die functie deed hij vroeger al in verschillende eenheden en nu nog steeds. In 2012 moest hij nog vijf vaccins op dezelfde dag krijgen om operationeel te kunnen blijven wanneer het noodlot toesloeg.

“Drie dagen na de vaccins kreeg ik een zonneslag op vakantie waarbij mijn voeten enorm opzwollen,” begint Vincent zijn verhaal. Gedurende zes maanden verslechterde zijn situatie. Geen enkele dokter was in staat een echte verklaring te vinden, allen gokten ze op de vaccins.

Tien jaar later heeft Vincent moeite met bewegen en is hij traag in alles. Geëmotioneerd vertelt hij: “Het is niet zoals een val of een ongeluk. Je staat fysiek gezien aan de top en ineens takel je af.  Wanneer je opstaat, weet je niet wat je nog zal kunnen die dag. Het is hard maar ik heb het moeten accepteren. Ik ben nog steeds dezelfde persoon maar gewoon traag in alles.”

Toen Bernard Bolly (drijfveer achter de Belgische delegatie IG20, nvdr.) Vincent benaderde om deel uit te maken van het team, twijfelde hij geen moment: “Dit project gaat verder dan mezelf. Helaas vallen er soms gewonden of zijn er ziektes verbonden aan de risico’s van onze job. Dienen die mensen dan tot niets meer? Wij zijn nog tot erg veel in staat.”

Sport speelde zowel nu als vroeger een cruciale rol in het leven van Vincent. Het is een manier om sneller te herstellen en het houdt zijn moraal hoog.  “Sport moet een deel uitmaken van eenieders leven, valide of invalide”, zegt hij standvastig. “Voor mij heeft het intussen een andere doelstelling gekregen: vroeger trainde ik om te winnen, nu train ik elke dag om beter te worden. In Den Haag zal ik alles geven wat ik in me heb.”

Raphaël Legros: Nu praat ik goed hé!

De immer vrolijke Raphaël Legros is net gestart op de sportdienst van Eupen op het moment van ons interview. Voorheen werkte hij in het zwembad van Spa na een carrière bij 12/13 Linie. Toen hij in 2014 ging zwemmen met de compagnie, kreeg hij een cerebraal vasculair accident (cva).

Meer dan vijf maanden verbleef Raphaël in het ziekenhuis waar hij elke dag kinesitherapie kreeg. “Ook moest ik opnieuw leren praten want ik was afatisch,” licht hij toe. “Nu praat ik goed hé,” zegt hij met een grote grijns. Raphaël verliet het ziekenhuis met slechts één doelstelling: fietsen. Hij heeft duidelijke prioriteiten: “Mijn familie is het allerbelangrijkste en dan volgt het fietsen.”

Raphaël stelde zich meteen kandidaat om de Belgische delegatie voor de Invictus Games te vervoegen. Ook vervolledigt hij het New Generation Team van de Liga voor Gehandicapte Sporters in Wallonië die zal deelnemen aan de Paralympische Spelen in Parijs. “Ik ben hierdoor nog meer beginnen fietsen om beter en beter worden,” zegt hij enthousiast.

“Het team is voor mij een tweede familie. We begrijpen elkaar en zoeken samen naar oplossingen. Bovendien evolueren we allemaal in de goede richting. Nu nog een paar medailles, ”lacht hij luidop. “Zelfs als er geen medailles zijn, is het meedoen op zich al uitzonderlijk. Daar ben ik Bernard Bolly en Defensie zeer dankbaar voor”.

Joeri Rousseau: twee soorten pijn

Joeri Rousseau werkt bij de Marine waar hij het onderhoud van de mijnenbestrijders in goede banen leidt. “De voordelen van mijn job zijn de flexibele uren en dat ik zelf kan kiezen wanneer ik zit of sta. Ideaal in mijn situatie,” besluit hij.

Na enkele jaren klachten en pijn kreeg hij in 2015 de diagnose reuma die een grote impact had op het leven van Joeri. Zijn ledematen verstijfden helemaal, zijn heupkommen waren volledig ontstoken en enkele ruggenwervels waren totaal versleten wat ernstige pijnsteken veroorzaakte. “De ziekte ligt constant op de loer. Elke ‘misstap’ moet ik twee weken bekopen. Ik moet ook rekenen op een heleboel medicatie om te kunnen functioneren,” zegt hij.

Joeri had tijd nodig om zijn ziekte een plaats te geven. Als vader niet meer alles kunnen was het moeilijkste. “Ik heb twee kinderen die graag voetballen, maar ik moet zelfs niet proberen tegen een bal te trappen. Dan lig ik weer twee weken plat.”

Joeri moest meer spieren aanmaken om te zorgen dat zijn gewrichten niet steeds ontsteken. Fietsen bleek daarvoor de minst pijnlijk manier: “Ik kan moeilijk rechtstaan en wandelen door mijn heupen, maar de fiets draagt mijn gewicht waardoor ze niet belast worden. Grappig eigenlijk, want ik haat fietsen!” voegt hij lachend toe. “Ik heb nu twee soorten pijn. De slechte pijn kende ik al, maar nu is er ook de spierpijn: de pijn van vooruitgang.”

Hij blikt mijmerend vooruit op de Invictus Games: “Laatste ga ik niet worden en eerst kan ik ook nooit worden, maar ik ga tonen wat ik in me heb.”

Didier Simons: allemaal ons eigen verhaal

Didier werkte als 25-jarige duiker-ontmijner bij de Marine toen het noodlot hem trof.

In februari 1989 liep alles mis tijdens een NAVO-oefening voor de kust van Schotland. “Ik was bezig met het neutraliseren van een oefenmijn toen deze in mijn handen ontplofte,” start Didier zijn verhaal. Het koude water heeft zijn leven gered. “Ik heb veel bloed verloren maar door het koude water ging mijn lichaam in een soort stand-by. Door het koude water had ik een dik neopreen duikerspak aan dat veel splinters heeft tegengehouden”. Drie jaar na het ongeluk werd hij op medisch pensioen geplaatst wegens fysieke ongeschiktheid.

De lichaamsschade was groot: Didier verloor zijn linkerbeen, had verschillende wonden en gehoorschade aan beide oren. Toch bleef Didier niet bij de pakken zitten: “Ik was 25 jaar. Ik wilde niet zo snel mogelijk weer kunnen wandelen maar lopen.” Vier maanden later haalde Didier zijn eerste titel als Belgisch kampioen in Atletiek.

“Sport is altijd essentieel geweest voor mij. Ik ben gewoon hard blijven trainen zodat ik overwinningen kon blijven halen,” zegt hij overtuigd. In 1992 werd Didier geselecteerd voor de Paralympische Spelen in Barcelona. “Als reactie op het medisch pensioen, werd de sportmicrobe in me écht wakker,” zegt hij lachend. “Een goede eigenschap van elke militair is veerkrachtigheid. Wel, ik heb dat getoond.”

Didier, die ondertussen zijn eigen handbikeschool heeft, is blij dat hij zijn land mag vertegenwoordigen tijdens IG20. “We komen daar elk met ons eigen verhaal samen. Een verhaal dat niet altijd gemakkelijk is, maar het is ons verhaal en het maakt ons tot wie we zijn,” besluit Didier.