Een grootschalige internationale oefening vereist grote gemotoriseerde capaciteiten. Tijdens oefening Iron Wolf van 17-30 oktober in Litouwen was dat niet anders. België ondersteunde er de Litouwse battlegroup in het kader van de NAVO-missie enhanced Forward Presence (eFP) met onder andere de Piranha DF90-voertuigen et Armored Infantry Vehicles (AIV) ofwel gepantserde infanterievoertuigen. Maar wie schuilt er achter zo’n gepantserd voertuig? We ontmoeten chauffeur Nicolas die alles mee in goede banen leidt.

Eerste soldaat Nicolas is chauffeur van een Armoured Infantry Vehicle bij de eenheid Ardense jagers uit Marche-en-Famenne en maakt deel uit van de Gemotoriseerde Brigade. Hij hoort bij het Belgische detachement van zo’n 150 infanteristen die het beste van zichzelf gaven tijdens oefening Iron Wolf.

Belangrijke schakel

In zo’n AIV-pantservoertuig zijn naast de bestuurder zelf doorgaans ook een voertuigcommandant, een kanonnier en de infanteristen zelf aanwezig. “Mijn functie is om een ​​sectie schutters in de achterkant van het voertuig te vervoeren en deze te ondersteunen met het 0.50- kanon dat bovenop het voertuig staat,” begint Nicolas zijn uitleg.

Zijn taak eindigt niet bij het louter vervoeren van zijn collega-militairen. Ook op het vlak van communicatie is hij een belangrijke schakel. “Wanneer de sectie (de groep schutters achterin) is uitgestapt, stapt de voertuigcommandant met hen mee uit. Ikzelf herneem op dat moment, samen met de kanonnier, diegene die het 0.50-kanon bestuurt, de verbinding met het peloton. Dan communiceren we met de verschillende voertuigen om te bepalen hoe we zullen opereren en waar we heen moeten,” verduidelijkt hij.

“In het begin was een van de grootste moeilijkheden voor mij het leren rijden met gesloten luik, dus om enkel via de episcopen van binnenuit de omgeving waar te nemen. Ook het nachtzicht was initieel niet evident omdat je maar kleine sectoren kan zien, maar je went er wel snel aan,” aldus Nicolas.

Internationale meerwaarde en groepsgeest

Voor Nicolas is het zijn eerste zending in het buitenland. Hij ziet vooral een grote meerwaarde in het internationaal karakter van de oefening en van de missie eFP in het algemeen. “Het is een goede gelegenheid om te trainen. Ik vind het altijd interessant om samen te kunnen werken met andere landen: Duitsers, Nederlanders, Noren, Tsjechen enz. Die kans hebben we thuis niet vaak. De cohesie met andere naties is ook uniek.”, benadrukt hij.

De grote oefeningen zijn dan wel de hoofdkrachtinspanning, maar ook daarna is er steeds nog heel wat werk. “Wanneer we in de kazerne zijn, moet er vooral veel onderhoud aan de voertuigen gebeuren zoals herstellingen uitvoeren en alles terug in orde zetten voor de volgende oefening.”

“Ik heb vooral voor Defensie gekozen omwille van de cohesie en de groepsgeest die er heerst. Het leger interesseerde me als kind al. De cohesie die je met je peloton hebt is uniek: de sfeer onderling én het werk samen. Dat ervaar ik hier ook, het maakt mijn job boeiend,” besluit Nicolas.