Op en rond het militair domein van Leopoldsburg hebben militairen van verschillende zogenaamde ‘medische antennes’ hun medische kennis bijgeschaafd. Materiaal droppen vanuit een C-130, steek- en schotwonden behandelen, noodevacuaties via een A109-helikopter, … Allemaal scenario’s waarmee een paramedicus rekening moet houden.

Sinds 2019 is Defensie de medische antennes bij de verschillende eenheden weer beginnen te decentraliseren. Op die manier staat het medisch personeel opnieuw dichter bij de klant, de operationele militairen. Een medische antenne moet je zien als een van de vele voelsprieten van het 14 Medisch Bataljon, dat in 2019 het levenslicht zag. In dat bataljon vinden we de 16^de compagnie, waar verscheidene van die antennes onder vallen.

“Twee jaar geleden begon Defensie die antennes weer te decentraliseren. Zo vind je er momenteel al in Flawinnes, Schaffen, Heverlee en Tielen”, vertelt Hans. Hij maakt deel uit van de laatstgenoemde antenne en zette mee zijn schouders onder deze oefening.  “De 16de compagnie van het 14 Med Bn bestaat uitsluitend uit paracommando’s. Door die antennes te decentraliseren, staan we weer dichter bij onze collega’s wanneer zij ons nodig hebben”, voegt hij nog toe.

Swen is net als Hans kader van de medische antenne bij het 3 Bataljon Parachutisten in Tielen. Hij treedt Hans bij. “Wanneer de eenheden onze steun vroegen, vertrokken we steeds vanuit onze eigen kazerne. Daar verloren we heel wat tijd mee.” Ze mikken op een volledig operationele Role 1 (medische hulppost op het terrein, red.) bij elke compagnie. Ook bij de andere gevechtseenheden streven ze naar een soortgelijke bezetting.

De Role 1 waar Swen over spreekt valt tijdens deze oefening letterlijk uit de hemel. Vanuit de buik van een C-130 rolt een pallet met medisch materiaal. Enkele minuten later volgt een tiental paracommando’s die hun collega’s op de grond bijstaan. Met een doffe plof landt het pallet op de begane grond. “Wij gebruiken een speciale tent voor een Role 1, die we in tactische noodgevallen snel kunnen opbouwen en afbreken”, weet Swen. “Je kan dat materiaal onmogelijk met de springende para’s meegeven. We rekenen op het peloton Luchtbevoorrading (Rav Air) om dat pakket samen te stellen, te verpakken en met behulp van een C-130 op onze locatie te droppen. We kunnen onze collega’s die ons steun leveren niet genoeg bedanken. Alles loopt op wieltjes”, lacht hij tevreden.

Je zou het bijna niet geloven, maar op dat kleine pallet past dus een volledig uitgebouwde medische hulppost. “We simuleren hier verscheidene realistische scenario’s die tijdens een ontplooiing in het buitenland kunnen voorvallen”, pikt Hans weer in. “Steek- en schotwonden, slangenbeten, een hitteslag, enzovoort. Wanneer we op missie gaan, moeten wij klaar zijn om dergelijke voorvallen zo snel, maar ook zo correct mogelijk te behandelen. Dat kan je alleen door intensief te oefenen.”

Die balans tussen snelheid en nauwkeurigheid kent haar climax in verschillende evacuaties per helikopter. Daarbij telt elke seconde; zeker in een tactische situatie kan je niet zomaar met je vingers blijven draaien. “De heli landt binnen twee minuten, waar is mijn patiënt?”, roept Hans kordaat op via de radio. Enkele momenten later rijdt een voertuig met de gewonde richting landingszone. Oef! Net op tijd, want het gerommel van de A109-heli komt dichter en dichter.

Streng, maar rechtvaardig. Correct, maar snel. Paramedici moeten dat evenwicht constant zoeken en vinden.